Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017

Αναπαλαίωση μιας παλιάς συρταριέρας


 Καλησπέρα και καλή εβδομάδα!!!
Σήμερα θα σας δείξω τη μεταμόρφωση μιας παλιάς συρταριέρας από ένα αδιάφορο έπιπλο σε ένα έπιπλο - στολίδι για το σαλόνι!
Η συρταρίερα αυτή (αν κ ξέχασα να τη φωτογραφήσω πριν αφαιρέσω τα χρυσά πομολάκια της)
ήταν ένα παλιό έπιπλο, στο σπίτι της μαμάς μου και τα τελευταία χρόνια βρισκόταν στην αποθήκη μιας και δεν το πέρναμε απόφαση να την πετάξουμε....Και ευτυχώς δηλαδή γιατί με ένα βαψιματάκι,
λευκά πομολάκια και ξυλόγλυπτα ,έγινε σαν καινούρια!

Πλέον στολίζει το σπίτι των γονιών μου...
Δυστυχώς όσο και να προσπάθησα οι σκιές του σπιτιού δεν με άφησαν να πετύχω μια καλή φωτογραφία της και  έτσι δεν μπορώ να μην αναφέρω ...ότι από κοντά δείχνει πολύ ομορφότερη!
Οι γονείς μου θέλουν να προσθέσω ξυλόγλυπτα και στα υπόλοιπα συρτάρια της, ενώ εγώ πιστεύω ότι είναι μια χάρα έτσι!
Εσείς τι λέτε???

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017

Προσωποποιημένα δώρα για την ημέρα των ερωτευμένων

Ημέρα των ερωτευμένων σήμερα και όλοι οι ερωτευμένοι ψάχνουν τον πιο ξεχωριστό τρόπο για να υπενθυμίσουν την αγάπη τους στο έτερον τους ήμισυ!
Παντού λουλούδια-αρκουδάκια-σοκολατάκια....αλλά κάποιοι επέλεξαν ένα πιο προσωποιημένο δώρο για το ταίρι τους.
Κορνίζες 23*23, με τα αρχικά του ζευγαριού και την σημαντικότερη ημερομηνία της ζωής τους!
Μπορούν να χρησιμοποιηθούν και ως στεφανοθήκες...

Σας χαιρετώ με ένα απόσπασμα από ένα αγαπημένο ποίημα- ύμνο στον έρωτα.


  ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ
(Οδ. Ελύτης)

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ’ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω 
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος 
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ’ αχανή 
 σεντόνια 
Να μαδάω γιασεμιά -- κι έχω τη δύναμη 
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω 
Μεσ’ από φεγγαρά περάσματα και κρυφές της θάλασσας 
στοές 
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε 

Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα 
Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς 
Πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε" 
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο 
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά 

Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό 
πλεούμενο 
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά 
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά 
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες 
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει 
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά 
που μεγαλώνει 
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ 
Επειδή σ’ αγαπώ καί σ’ αγαπώ 
Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία που το 
εξαργυρώνει: 

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο 
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά 
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική 
Καμάρα τ’ ουρανού με τ’ άστρα 
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή 

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο 
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα 
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου 
Να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι 
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο 
Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς 
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου 

Να μιλώ για σένα και για μένα. 

ΙV. 

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς 
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ’ ακούς 
Τό χαμένο μου το αίμα και το μυτερό, μ’ ακούς 
Μαχαίρι 
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς 
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ’ακούς 
Είμ’ εγώ, μ’ ακούς 
Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς 
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σου φορώ 
Το λευκό νυφικό τής Οφηλίας, μ’ ακούς 
Πού μ’ αφήνεις, πού πας και ποιος, μ’ ακούς 

Σου κρατεί το χέρι πάνω απ’ τους κατακλυσμούς 

Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες 
Θα’ ρθει μέρα, μ’ ακούς 
Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι 
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ’ ακούς 
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ’ ακούς 
Των ανθρώπων 
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει 

Στα νερά ένα – ένα, μ’ ακούς 
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ ακούς 
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία, μ’ ακούς 
Όπου κάποτε οι φιγούρες 
Των Αγίων 
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ ακούς 
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ’ ακούς 
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω 
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς 
Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς 
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς 

Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας καί, μ’ ακούς 
Της αγάπης 
Μιά για πάντα το κόψαμε 
Και δέν γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς 
Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς 
Δεν υπάρχει τό χώμα , δεν υπάρχει ο αέρας 
Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ ακούς 

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’ άλλους καιρούς 

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς 
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς 
Μές στή μέση της θάλασσας 
Από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς 
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς 
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς 
Άκου, άκου 
Ποιος μιλεί στα νερά καί ποιος κλαίει – ακούς;

Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει – ακούς;
Είμ’ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς 
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ μ’ ακούς.

Χρόνια πολλά σε όσους  θεωρούν τη σημερινή ημέρα  μια ακόμη ευκαιρία να γιορτάσουν την αγάπη τους !!!


Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2017

Ένα πρωτότυπο δώρο γάμου

  Όταν ένας γάμος έχει τόσο όμορφο προσκλητήριο και τόσο ξεχωριστή μπομπονιέρα,τότε σίγουρα αυτά αξίζει να μπουν σε  κορνίζα για να στολίσουν ένα τοίχο του σπιτιού!
  Αυτό σκέφτηκε μια καλή  φίλη των νεονύμφων και θέλησε να τους κάνει ένα πρωτότυπο δώρο γάμου!
  Μου ανέθεσε να χωρέσω σε μια κορνίζα διαστάσεων 23*23 όσα περισσότερα αναμνηστικά μπορούσα από αυτό τον απλό και τόσο σικάτο γάμο !
  Έτσι μέσα στην κορνίζα τοποθετήθηκαν το προσκλητήριο, η μπομπονιέρα, μια φωτογραφία του ζεύγους και μια φέτα ξύλου από τη διακόσμηση του γάμου.


  Ο γάμος του Πανταζή και της Αθανασίας έγινε στην όμορφη Λευκάδα και ολόκληρο τον στολισμό τον είχε επιμεληθεί η ίδια η οικογένεια δημιουργώντας όμορφες κατασκευές  με πρώτη ύλη το ξύλο και τα φυσικά υλικά.
Κάθε ευτυχία στη νέα τους ζωή εύχομαι!
Καλή εβδομάδα σε όλους μας!